Najliczniejszą grupę psów myśliwskich używanych w Polsce stanowią wyżły. Według pochodzenia dzielą się na angielskie, niemieckie i francuskie, natomiast według możliwości zastosowania ich w polu na wielostronne i wszechstronne. Do wyżłów angielskich zaliczamy pointery i setery. Grupa wyżłów niemieckich obejmuje wyżły krótkowłose, szorstkowłose i długowłose. Do wyżłów francuskich należy gryfon. Dawniej, a w niektórych krajach jeszcze nawet obecnie, zadaniem pointera było wyszukiwanie, wystawianie ptactwa, i to przede wszystkim w suchym polu. Pointer nie był używany do wyszukiwania i aportowania postrzałków ani do polowania na ptactwo wodne. Sądzono, że wykonywanie tych czynności wpływa ujemnie na styl pracy, szerokość i szybkość chodów, sposób szukania górnym wiatrem i twardą stójkę. Dlatego też do pracy po strzale używano psów zwanych retrieverami (retriwery) lub spanieli. Praktyka wykazała, że pointer może być wyżłem o znacznie szerszym zakresie pracy, aportowanie zaś czy nawet praca wodna przy właściwym sposobie układania nie wywiera ujemnego wpływu na jego typowy styl pracy. Błędem natomiast byłoby wymagać od pointera, aby pracował jak wyżeł wszechstronny, tropił postrzałki drobnej i grubej zwierzyny lub dławił drapieżniki. Wymuszanie od pointera tych czynności niewątpli-
wie wywiera ujemny wpływ na wrodzone jego cechy górny wiatr, szybkość chodów i twardą stójkę.
