W Polsce psy gończe-ogary mogą być używane do polowania na zwierzynę drobną: na zająca wyłącznie na terenach górzystych zarówno w polowaniach zbiorowych, jak i indywidualnych, na lisa zaś we wszystkich łowiskach, a więc na terenach górzystych i nizinnych. Ogary są ponadto używane w większości do polowań na dziki również z psami innych ras nadających się do tego celu.
Pies gończy powinien mieć następujące cechy wrodzone: Dobry węch (umożliwiający szybkie znalezienie zwierzyny), umiejętność trzymania jej tropu na długiej przestrzeni, odnajdywania i rozwiązywania zmiany kierunków i „sztuczek” zająca. Skłonność do głoszenia znalezionej i ruszanej zwierzyny. Jest to podstawowa cecha psa gończego. Pies dobrze głoszący zazwyczaj ma dobry nos, który umożliwia mu zwietrzenie zwierzyny (odwiatr na tropie), co znów pobudza go do głoszenia. Kiedy jednak pies zgubi trop, powinien rozwiązywać kąty załamania, uskoki milczkiem. Psa, który głosi po zgubieniu tropu, nazywamy „łgarzem”. Głoszenie jest sygnałem dla współpo- lującego z psem myśliwego, którego pies informuje jaką ma zwierzynę i w którym kierunku ona uchodzi.
Skłonność do tropienia, zwłaszcza dolnym wiatrem. Pasję pobudzającą go do wytrwałego szukania zwierzyny oraz ostrość. Tylko pies ostry może zdławić postrzelonego lisa. Wiadomo, że najtrudniejszy do wytropienia dla psa jest zając, gdyż jego trop ma wiele kątów, załamań zwodniczych, uskoków, a więc stosunkowo mało dłuższych linii prostych, po których każdy pies najchętniej i najłatwiej tropi.
