Świerk conica choroby

Szkolenie to obejmuje dwa etapy. W pierwszym etapie zapoznajemy młodego psa z terenem oraz odwiatrem tropów zająca i lisa z równoczesnym wyrabianiem u niego nawyku ignorowania tropów zwierzyny płowej, a w szczególności sarn. W tym celu idziemy z psem w teren (las), prowadząc go na przedłużonej smyczy lub lince tropowej. Najłatwiej znajdziemy tropy na liniach i drogach leśnych. Idąc wolno z psem, skłonimy go tym samym do węszenia po ziemi i obwąchiwania tropów. Zawsze, gdy pies obwąchuje tropy zająca czy lisa chwalimy go „taak, dobrze, szukaj, lis, zając”, popuszczamy mu linkę, pomagając mu ewentualnie naprowadzaniem utrzymać kierunek. Zwykle ruchy psa będą coraz bardziej nerwowe, szybsze i wyrażą się chęcią gonienia. Pozwalamy psu iść za tropem tak daleko, jak tylko jesteśmy pewni, że pies nie podjął innego tropu. Kiedy tej pewności nie mamy pracę przerywamy, odprowadzamy psa w bok i idziemy dalej. Jeśli pies zwróci swoje zainteresowania na tropy zwierzyny płowej, karcimy go ostro słowem „fuj fee sarna, jeleń, zostaw, nie wolno”, pociągając zdecydowanie obrożą kolczastą. Przy takim postępowaniu osiągniemy po pewnym czasie u psa większą obojętność w stosunku do tropów zwierzyny płowej. W drugim etapie układania w polu prowadzimy naukę przeszukiwania terenu, znajdywania oraz trzymania gonionego zwierzęcia. Ogar powinien przeszukiwać teren, podobnie jak wyżeł, szybko, a więc galopem, przekładając pole pod wiatr, przed właścicielem w głąb i wszerz, w zależności od warunków terenowych i atmosferycznych w granicach kilkuset metrów, jednak tylko tak daleko, aby w razie ruszania zwierzyny i rozpoczęcia gonu można go było słyszeć.