Obejmuje ono następujące ćwiczenia:
- zachowanie się przy nodze przewodnika ze szczególnym zwróceniem uwagi na prawidłowe poruszanie się bez smyczy;
- przychodzenie do nogi na sygnał trąbki, rogu, gwizdka, znak ręki i zawołanie oraz zatrzymywanie się na rozkaz „stój”’
- pozostawanie w miejscu, zwłaszcza w warunkach leśnych, gdy pies nie widzi przewodnika oraz warowanie;
- wyrabianie zmysłu orientacyjnego przez wyszukiwanie właściciela po jego śladach w różnych warunkach terenowych, a przede wszystkim w lesie;
odzwyczajanie od gonienia czy też oszczekiwania zwierząt domowych. Większość wymienionych ćwiczeń, których metodyka omówiona została w rozdziałach poprzednich, zwłaszcza dotyczących szkolenia wyżła, powinna być przeprowadzona w terenie. Odrębnego omówienia wymaga nauka przychodzenia do nogi na sygnał trąbki lub rogu. Najlepszym byłby donośny sygnał składający się z krótkich dźwięków, podobnych do sygnału gwizdka. Ćwiczenie to przeprowadzamy w terenie otwartym, najlepiej początkowo bez zwierzyny. Pies powinien być przegłodzony. Kiedy oddali się od nas początkowo na odległość kilkuset metrów, przywołujemy go znanym mu już sygnałem gwizdka, podając zaraz sygnał trąbki. Gdy pies przyjdzie do nas powinien otrzymać obfitą nagrodę lub karmę. Stopniowo sygnał gwizdka stosujemy coraz rzadziej, natomiast używamy wyłącznie trąbki lub rogu. Z czasem pozwalamy odchodzić psu coraz dalej i wzywamy go wyłącznie trąbką. Teren otwarty pozwoli ocenić nam odległość, z jakiej pies reaguje nawet wtedy, gdy jest zainteresowany wietrzeniem. Po wyrobieniu u psa dostatecznego stopnia posłuszeństwa, przechodzimy do następnego i właściwego etapu szkolenia, układania w polu.