Psy bardzo często zarażają się pasożytami przewodu pokarmowego. Pasożyty wraz z karmą i wodą wnikają przez jamę ustną do żołądka i jelit, gdzie rozwijają się w formy dorosłe. Pasożyty uszkadzają błonę śluzową jelit, wydzielają toksyny zatruwające organizm psa, wskutek czego przyczyniają się do powstawania innych chorób; mogą one również spowodować zatkanie jelita. Larwy niektórych gatunków glist wędrują z krwią matki do płodu, co w rezultacie powoduje zarobaczenie całego miotu już w życiu płodowym. Jeżeli nawet to nie nastąpi, zarażają się od matki w ciągu pierwszych tygodni życia. Szczenięta zakażone robakami źle się rozwijają, ich organizm niszczeje, a niekiedy nawet następuje zejście śmiertelne. W przewodzie pokarmowym u psów najczęściej umiejscawiają się glisty, czyli robaki obłe, i tasiemce, czyli robaki płaskie. Glisty mają barwę żółtawobiałą lub bladoróżową. Ich długość wynosi od 6 do 12 cm, grubość do 2 mm. Tasiemiec jest robakiem składającym się z licznych członów narastających stale od główki. Główka jest zaopatrzona w haczyki i ssawki, którymi pasożyt przyczepia się do ściany jelita. Człony pasożyta wypełnione jajami wydalane są na zewnątrz z kałem. Jaja, po dostaniu się do przewodu pokarmowego bydła, trzody chlewnej, zajęcy, ryb i innych żywicieli pośrednich, przekształcają się w nich w wągry lub bąblowce. Jeśli pies spożyje surowe mięso, podroby lub odpadki rzeźne zawierające wągry lub bąblowce, to rozwija się z nich dojrzała forma tasiemca. Tasiemiec może mieć długość kilka metrów, szerokość 5—7 mm.
