Jest to nieuleczalna choroba zakaźna, występująca najczęściej u psów, ale udziela się także innym zwierzętom ssącym, zarówno domowym, jak i dziko żyjącym oraz człowiekowi. Roznosicielami wścieklizny są przeważnie lisy i psy. Choroba przenosi się tylko przez ukąszenie, gdy ślina chorego zwierzęcia, w której znajdują się zarazki, dostanie się do organizmu zdrowego osobnika. Zarazek wścieklizny znajduje się głównie w ślinie i gruczołach ślinowych, natomiast w okresie agonii można stwierdzić jego obecność w mózgu. Objawy chorobowe u psa występują najczęściej po upływie 2—3 tygodni, a czasem nawet w kilka miesięcy od chwili ukąszenia przez chore zwierzę. Pies staje się trwożliwy, nieposłuszny, chowa się w ciemne miejsca, łapie nie istniejące muchy, traci apetyt, gryzie i połyka niejadalne przedmioty, np. słomę, ziemię, kamienie, gwoździe oraz zdradza chęć do ucieczki. Jeśli jest uwiązany, gryzie łańcuch, kraty, usiłuje szczekać, a uciekając rzuca się na ludzi i zwierzęta, przy tym nie warczy i nie szczeka. Oczy chorego psa mają błędny wyraz i wyraźnego zeza, źrenice są rozszerzone, język wysunięty, a z pyska ciągnie się ślina.
