Pochodzenie spanieli nie jest dokładnie znane i dotychczas wyjaśnione. Powszechnie uważa się, że ojczyzną ich była Hiszpania. Obecnie spośród wszystkich krajów Europy najwięcej odmian znajduje się w Anglii. W Polsce najczęściej spotykany jest koker spaniel (cocker spaniel) i springer spaniel. Największe jednak zastosowanie w łowiectwie ma koker spaniel. Spaniele należą do grupy psów myśliwskich nazywanych […]

Wyżły te występują w dwóch odmianach — wyżły duże i wyżły małe. Wyhodowano je w Westfalii na początku bieżącego stulecia (1910—1919), przede wszystkim z krzyżówki wyżła niemieckiego długowłosego ze spanielem i prawdopodobnie z długowłosym wyżłem francuskim. Różnią się między sobą wzrostem; duże osiągają 58—65 cm, małe — 50—65 cm. Obie odmiany są długowłose. Włos mają […]

Pochodzenie tego psa nie jest dokładnie znane. Jest przedstawicielem najstarszego wyżła niemieckiego krzyżowanego z seterami i płochaczami. Niemieckie wyżły długowłose oddają usługi w terenach bagnistych i podmokłych oraz obfitujących w wodę. Na suchym lądzie pracują niechętnie i szybko się męczą z powodu ciężaru i gęstego, długiego uwłosienia. U niektórych osobników spotyka się dobry wiatr, stójkę […]

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy ustępuje wyżłowi gładkowłosemu w sile wiatru i chodach, to jednak jako pies wszechstronny jest w naszych warunkach łowieckich najbardziej odpowiednim psem łowisk o różnej zwierzynie. Odznacza się przede wszystkim dominującą skłonnością do prac dolnym wiatrem, stąd też doskonale tropi postrzałki drobnej zwierzyny. Ponadto bardzo łatwo można tego wyżła nauczyć pracy na tropach sfarbowanych […]

Powstał z krzyżowania wyżła niemieckiego ostrowłosego z gryfonem i wyżłem krótkowłosym. Hodowcom niemieckim chodziło o stworzenie typu psa myśliwskiego odznaczającego się ciętością, silną budową, twardym uwłosieniem, mającym chronić go w pracy w różnorodnych warunkach terenowych. Należy sądzić, że w doborze par hodowlanych zwracano bardziej uwagę na walory ciętości i budowy niż cechy eksterieru, a szczególnie […]

Zwany jest też, choć niezupełnie słusznie, gordon seterem. Cechuje go spokojniejszy temperament, pasja, wytrzymałość. Chody ma powolniejsze od innych seterów, posługuje się nie tylko górnym, ale i dolnym wiatrem. Cechuje go stójka twarda, często w pozycji warującej, oraz zdolność do sekundowania. Spośród wszystkich seterów jest najbardziej roboczy i wielostronny, łatwy w szkoleniu; zazwyczaj pracuje poprawnie już […]