Wyżły te występują w dwóch odmianach — wyżły duże i wyżły małe. Wyhodowano je w Westfalii na początku bieżącego stulecia (1910—1919), przede wszystkim z krzyżówki wyżła niemieckiego długowłosego ze spanielem i prawdopodobnie z długowłosym wyżłem francuskim. Różnią się między sobą wzrostem; duże osiągają 58—65 cm, małe — 50—65 cm. Obie odmiany są długowłose. Włos mają przylegający, gładki. Umaszczenie dużych wyżłów jest przeważnie białe z dużymi czarnymi łatami, małych zaś brązowo białe, łaciate lub dereszowate. Wyżeł mały pojawił się w Polsce przed kilkoma laty. Ze względu na jego walory polowe, zasługuje on na uwagę i zainteresowanie. Pracuje dobrze zarówno w otwartym polu, jak i w terenie pokrytym zaroślami. Ma wiele cech wyżłów, a przede wszystkim skłonność do wystawiania. Przeszukuje teren dokładnie, nie odbiega daleko od myśliwego w głąb, a raczej szuka wszerz. Wynika to z jego wrodzonych walorów psychicznych. Jest bowiem bardzo posłuszny i przywiązany do właściciela i dlatego, choć ma dużą pasję, daje się łatwo układać i prowadzić w polu. Po swoich przodkach spanielach odziedziczył wybitną skłonność do aportowania oraz pracy w wodzie. Jest łagodny, nie ma ciętości i ostrości wyżłów niemieckich. Na tropach pracuje dobrze, posługując się dolnym wiatrem. W szkoleniu wymaga ogólnie łagodnych, ale zdecydowanych metod postępowania. Ze względu na mały wzrost jest szczególnie przydatny dla myśliwych zamieszkujących w miastach i dla tych wszystkich, którzy nie mają zbyt wiele czasu na szkolenie psa.
