Rozmnażanie

Przy doborze osobników do hodowli i rozmnażania należy kierować się następującymi zasadami.

  • Zarówno pies, jak i suka powinny:
  • być osobnikami tej samej rasy i mieć rodowody,
  • mieć cechy zewnętrzne i psychiczne jak najbardziej zbliżone do wzorca danej rasy,
  • być w dobrym stanie fizycznym.

Rasowy jest ten pies, który odpowiada wzorcowi danej rasy i ma przodków od 4 pokoleń odpowiadających wzorcowi tej rasy. Taką znajomość przodków uzyskać możemy praktycznie jedynie z rodowodu wystawianego przez właściwe organizacje kynologiczne. W rodowodzie oprócz danych pochodzeniu wpisywane są również uzyskane wyniki na wystawach próbach użytkowych.
Łączenie osobników różnych ras, nawet o dobrych cechach użytkowych, nie daje żadnych rezultatów hodowlanych. Mieszańce takie bowiem mogą dziedziczyć zarówno spotęgowane cechy dodatnie, jak i ujemne. W celu utrwalenia pewnych cech stosuje się w hodowli wyjątkowo chów krewniaczy, polegający na łączeniu dwóch spokrewnionych z sobą osobników tej samej rasy (np. „brata” z „siostrą”). Stosowanie chowu krewniaczego przez dłuższy czas prowadzi zwykle do degeneracji (osobniki fizycznie i psychicznie słabe, często o pomnożonych cechach ujemnych). Szczególnie ważny przy rozmnażaniu jest odpowiedni dobór reproduktora. Dobrze dobrany reproduktor może częściowo, a nawet w całości, wyrównać ewentualne braki fizyczne czy psychiczne suki. Zły reproduktor może spowodować wydanie potomstwa o sumie błędów obu rodziców. Na przykład suka zbyt wysoka pokryta również za wysokim reproduktorem dać może szczenięta nadmiernie wysokie i cecha ta występować będzie przez szereg pokoleń.