Na podstawie przeprowadzonych doświadczeń stwierdzono, że odruch warunkowy powstaje znacznie szybciej na podłożu odruchów bezwarunkowych; stanowią one podstawę szkolenia psa, zwłaszcza zaś odruch pokarmowy (podawanie smakołyków). Chcąc więc nauczyć psa przychodzenia do nogi, najpierw dajemy znak lub rozkaz, a po przyjściu podajemy smakołyk. Po kilku ćwiczeniach pies przybiega na zawołanie do nogi, chociaż nie dostaje już smakołyków. Wykorzystując już wytworzone. odruchy, można wyrobić odruchy warunkowe drugiego stopnia. Jeśli na przykład psu szczekającemu na klaśnięcie będziemy przez pewien czas jednocześnie klaskali i gwizdali, to po jakimś czasie zacznie szczekać, gdy usłyszy tylko sam dźwięk gwizdka. Najtrudniej jest wyrobić u psa pierwszy odruch, następne wpaja się szybciej niż pierwsze. Każde dowolne zjawisko (dźwięk, zapach, obraz, ból) działające na powierzchnię ciała i narządy zmysłów można według własnej chęci wykorzystać w charakterze bodźca w celu wywołania u psa odruchu warunkowego.
