Powonienie. Jest ono u psa silnie rozwinięte i zmysł ten odgrywa w jego życiu największą rolę. Subtelność tego zmysłu jest cechą wrodzoną, która przejawia się u psa już w dziewiątym dniu życia, rozwija się zaś całkowicie w ciągu roku. Czułość i ostrość powonienia pozwalają psu zwietrzyć sukę w okresie rui ze znacznej odległości, a nawet rozpoznać stan psychiczny człowieka, jak gniew, radość, strach itp. Węchem rozpoznaje pies również swego pana. Receptory węchowe znajdują się w tylnym odcinku jamy nosowej. Błona śluzowa tej części jamy, zwanej okolicą węchową nosa, ma liczne komórki węchowe. Zdolność węszenia zależy od liczby komórek węchowych w błonie śluzowej (może ich być 125 min, tj. 25 razy więcej niż u człowieka). Na przykład powierzchnia błony śluzowej u owczarka niemieckiego wynosi od 150 do 170 cm2, a u człowieka około 5 cm2. Z komórek węchowych podniety przekazywane są tzw. szlakiem węchowym do ośrodkowej kory mózgowej i tu powstają wrażenia węchowe. Nie wszystkie psy mają w jednakowym stopniu rozwinięty zmysł powonienia. Wiadomo na przykład, że u charta zmysł ten jest słabo rozwinięty, wyżły natomiast potrafią zwęszyć zwierzynę z bardzo dużej odległości. Zmysł powonienia u psa można rozwijać za pomocą odpowiednich ćwiczeń.
