Na przykład pociągnięcie smyczą lub nacisk ręki z podaniem smakołyka (mięsa, chleba, sucharów itp.) jako nagrody za dobre wykonanie. Bodźce warunkowe. Bodźcami warunkowymi są rozkazy, znaki, gwizdki inne podniety dźwiękowe i optyczne, za pomocą których wychowawca w toku szkolenia wywołuje u psa żądaną czynność (odruch). Każdy rozkaz trzeba wymawiać zawsze w tym samym brzmieniu. Zmienianie brzmienia rozkazów, np. „siad” na „usiądź” lub „do nogi” na „chodź tu”, sprawia, że pies ich nie kojarzy, przyzwyczaił się on bowiem wykonywać pewne czynności tylko na określone dźwięki. Bardzo duże znaczenie przy wydawaniu rozkazów ma także tonacja dźwięku. Zależnie od natężenia i tonacji głosu, rozkaz może mieć charakter zwykłego polecenia lub groźby, zmiana tonacji działa zatem na psa jak odmienny bodziec. Pies doskonale rozróżnia natężenie dźwięku, dlatego od początku wychowania poszczególne rozkazy wydawane głosem o różnej tonacji trzeba łączyć z odpowiednio silnym bodźcem fizycznym, np. pociągnięciem smyczą przy rozkazie wymawianym ostrzejszym tonem pociągamy silniej itp. W odróżnieniu od rozkazów, pochwały, na przykład po zakończeniu ćwiczenia, wypowiadamy zupełnie innym tonem miękko i pieszczotliwie. Oprócz rozkazów w szkoleniu używa się jeszcze sygnałów gwizdkiem znaków ręką, służących do kierowania psem na odległość, co ma szczególne znaczenie przy prowadzeniu psów myśliwskich w polu.
