Pies, który nie przynosi myśliwemu znalezionej, odstrzelonej czy wytropionej zwierzyny, lecz skrycie ją zakopuje lub pozostawia w ukryciu, nazywa się grabarzem. Psy takie z wielką pasją i zdolnością pracują na tropie postrzałka, gonią wytrwale, wracają jednak do myśliwego bez zwierzyny. Jedyną oznaką znalezienia zwierzyny mogą być resztki sierści pozostałej na pysku, farba lub powalany ziemią nos. Zakopywanie zdobyczy cechuje z zasady zwierzęta żyjące w stanie dzikim, niemniej jednak również u psów dość często można zaobserwować skłonność do zakopywania resztek nie zjedzonego pożywienia. Jest to objaw atawistyczny, dlatego też psa grabarza trzeba uważać za osobnika obciążonego dziedzicznie. Silne wystąpienie u psa nawyku zakopywania zwierzyny spowodowane jest nienależytym szkoleniem: pies nie skojarzył, że przyniesienie i oddanie zwierzyny do rąk myśliwego jest jego obowiązkiem. Pies, którego od młodości nauczono karności w aportowaniu, w zasadzie nigdy nie będzie grabarzem. Niektóre psy okazują skłonność do zakopywania zwierzyny ciężkiej do aportowania lub wydającej nieprzyjemny zapach. Skłonność młodego psa do zakopywania resztek jedzenia lub przedmiotów trzeba brać pod uwagę przy prowadzeniu szkolenia psa, zwłaszcza przy nauce aportowania, zwalczając ją słowem „fee”, lekkim klapsem oraz odgrzebywaniem zakopywanych przedmiotów.
