Choroba wywoływana jest przez pasożyty żyjące w skórze, wewnątrz niej lub w przewodach usznych. Najczęściej zarażenie następuje od psów chorych lub przy wspólnym używaniu przedmiotów (grzebienie, obroże) albo trzymanie we wspólnych pomieszczeniach (klatki, boksy kolejowe). Objawia się zaczerwienieniem skóry i silnym swędzeniem, zmuszającym psa do ciągłego drapania się w okolicy głowy. Zmiany na skórze w postaci pęcherzyków i krost pojawiają się zwykle w miejscach mniej owłosionych w pachwinach, na przyśrodkowej powierzchni ud, na podbrzuszu, piersiach, łapach, nasadzie ogona i tułowiu. Pęcherzyki szybko pękają, pozostawiając na skórze mokre miejsca pokryte szarożółtymi strupami. Na przekrwionej skórze mogą się pojawić suche grudki wielkości ziarnka maku. Wskutek drapania skóry, na bokach klatki piersiowej, w okolicach łokci i za uszami powstają uszkodzenia skóry pokryte krwawymi strupami. Silne swędzenie męczy psa, nie pozwala na wypoczynek; pies chudnie. Świerzb umiejscowiony w zewnętrznym przewodzie ucha powoduje, że pies trzepie uszami, a często drapie się do krwi. Psa podejrzanego o chorobę należy niezwłocznie oddzielić od innych zwierząt. Obsługujący psa powinien każdorazowo dokładnie myć ręce w roztworze odkażającym. Należy natychmiast udać się do lekarza weterynarii i w dalszym postępowaniu z chorym psem stosować się do jego wskazówek. Niezwłocznie rozpoczęte leczenie sprawia, że choroba szybko ustępuje.
