Stanowią one najstarszą rasę psów myśliwskich o wyrównanym typie i cechach dziedzicznych. Do uszlachetnienia tej rasy (przez domieszkę krwi teriera i psa gończaka) przyczynili się przede wszystkim Niemcy. Obecnie rozróżniamy trzy typy jamników: krótkowłose, długowłose i szorstkowłose. Cechuje je duża pasja, ciętość, i mimo małego wzrostu i krótkich kończyn duża ruchliwość, skłonność do szperania, tropienia, duża indywidualność połączona z samodzielnością, co niejednokrotnie utrudnia myśliwemu opanowanie psa i zmuszenie go do posłuchu. Są to psy przeznaczone przede wszystkim do pracy w norach lisich i borsuczych, do czego najlepiej nadaje się jamnik szorstkowłosy. Niezależnie od pracy w norach jamniki używane są najczęściej jako płochacze oraz gończaki-dzikarze, ponieważ małe rozmiary ciała, skłonność do głoszenia oraz stosunkowo dobra zwrotność pozwalają im z lekkością przedzierać się przez gęste podszycie leśne. Jamniki wykazują również dużą skłonność do pracy na tropach postrzałków, co ułatwia im ich mały wzrost. Do tropienia postrzałków zwierzyny płowej przeznaczone są przede wszystkim posokowce. Odznaczają się one wybitnymi zdolnościami tropienia dolnym wiatrem i identyfikowania tropu rannej zwierzyny idącej nawet w chmarze. Takiej pracy nie potrafi wykonać w trudnych warunkach żaden inny pies myśliwski. Wybitnymi zaletami w tym kierunku odznaczają się posokowiec hanowerski (nizinny) oraz posokowiec bawarski.
