Hodowca powinien dlatego już w tym etapie zająć się wychowywaniem szczenięcia, okazując mu jak najwięcej życzliwości. Nigdy nie wolno karać, ani straszyć szczenięcia. Niewłaściwy stosunek hodowcy może wywołać u szczenięcia trwałą lękliwość, nieufność do człowieka, podejrzliwość w stosunku do otoczenia, a nawet agresywność. Bawiąc się ze szczenięciem należy je uczyć przychodzenia do siebie na zawołanie, zapoznawać z jego imieniem, pokazywać otoczenie poza legowiskiem czy kojcem. Po odejściu od matki rozpoczyna się dla szczenięcia trzeci okres jego życia, będący w pewnym stopniu przedłużeniem poprzedniego. Trwa on do około 4—5 miesiąca życia. Jest to bardzo ważny i krytyczny okres dla dalszego rozwoju fizycznego i psychicznego psa, gdyż wtedy nadal kształtuje się jego charakter. Młody pies jest wyłącznie pod opieką właściciela w nowym nieznanym środowisku, działającym na niego różnie, ujemnie lub dodatnio, w zależności od tego, jaki stosunek ma właściciel do psa i w jaki sposób zapoznał go z nowym otoczeniem, zjawiskami. W tym okresie wzajemne kontakty nie mogą być niczym zakłócone, gdyż tylko właściciel może należycie rozwinąć wrodzone czy nabyte cechy psa. Szczenię dąży wtedy do samodzielnego poznawania świata, zachowując się w sposób typowy. Napotykając nowe bodźce w postaci nieznanych przedmiotów lub zjawisk, zachowuje ono znaczną ostrożność, która przejawia się przede wszystkim w całkowitym lub częściowym hamowaniu każdej czynności. Szczenię zatrzymuje się w miejscu, czasami zaś kładzie się i trwa przez pewien czas w bezruchu. Jeżeli nowy bodziec nie działa na nie zbyt silnie, zaczyna się z nim zaznajamiać: ostrożnie posuwa się w kierunku nieznanego przedmiotu, zatrzymuje się, niespodziewanie ucieka od niego, znów powraca i obwąchuje go, wreszcie nowe otoczenie czy zjawisko zostaje ocenione pozytywnie lub negatywnie; szczenię ustala swój stosunek do takich zjawisk na przyszłość.
